تأثیر فیلترهای پردازش تصویر در شناسایی پوسیدگی پروگزیمال در رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال

زمینه و هدف: تصور می­شود که فیلترهای پردازش تصویر، می­توانند عملکرد تشخیصی تصاویر دیجیتال را بهبود بخشند. از این­رو هدف از مطالعۀ حاضر، مقایسۀ عملکرد رادیوگرافی دیجیتال با و بدون استفاده از فیلترهای پردازش تصویر در شناسایی ضایعات پوسیدگی پروگزیمال بود. روش بررسی: در این مطالعۀ آزمایشگاهی، رادیوگرافی دیجیتال استاندارد شده از 100 سطح پروگزیمال به­عمل آمد. تصاویر بدون فیلتر و فیلتر شده (فیلترهای Low sharpen، Intermediate sharpen،High sharpen  و Inversion) در نرم­افزار Scanora® (version 4.3.1)، توسط 2 مشاهده­گر ارزیابی شد. جهت تعیین استاندارد طلایی، دندان­ها را برش داده و سپس ازCaries detector  استفاده شد. یافته­ها: حساسیت، اختصاصیت و صحت کلی با استفاده از آنالیز منحنی Roc  ارزیابی و با استفاده از آزمون توکی و آنووا مقایسه شد. از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن برای توافق بین مشاهده­گرها استفاده شد. حساسیت، اختصاصیت و صحت کلی تصاویر Original، فیلتر Low sharpen و Inversion، به طور معناداری بیشتر از فیلتر Intermediate sharpen و High sharpen بود (05/0P≤). تفاوت بین تصاویر بدون فیلتر، فیلتر Low sharpen و Inversion معنادار نبود (05/0P ˃). فیلتر Low sharpen بیشترین میزان حساسیت و صحت کلی، و تصاویر بدون فیلتر بیشترین میزان اختصاصیت را داشت. فیلتر High sharpen کمترین میزان حساسیت و اختصاصیت و صحت کلی را داشت. نتیجه­گیری: فیلتر Low sharpen می­تواند به عنوان یک فیلتر پردازش تصویر جهت شناسایی ضایعات پوسیدگی پروگزیمال، مورد پذیرش قرارگیرد. فیلترهای Intermediate sharpen و High sharpen جهت شناسایی ضایعات پوسیدگی پروگزیمال توصیه نمی­شوند.